Metodyka prowadzenia zajęć korekcyjno – kompensacyjnych starszego ucznia z dysortografią

Liczba stron: 35

Nazwa Szkoły Wyższej: Akademia Pedagogiki Specjalnej Warszawa

Rodzaj pracy: licencjacka

Rok oddania: 2004

Zawartość pracy:

Spis Treści

Wstęp

I. Terminologia…2

1. Definicje dysleksji 2
2. Typy i etiologia dysleksji 6
3. Pojęcie dysortografii 9

II. Charakterystyka starszego wieku szkolnego jako okresu rozwojowego.15
1. Rozwój funkcji poznawczych 16
2. Rozwój emocjonalny 19
3. Rozwój społeczny 22
4. Dysortografia w starszym wieku szkolnym 24

III. Metody..27
1. Sposoby uczenia się charakterystyczne dla dyslektyków 27
2. Nauczanie ortografii w szkole 29
3. Mnemotechniki 31
4. Trening ortograficzny Ireny Sosin 32

WSTĘP
Jednym z problemów współczesnej szkoły jest zagadnienie rozpoznawania i usuwania przyczyn trudności w uczeniu się. Duży procent dzieci przejawia trudności w czytaniu i pisaniu.. Wśród szerokiej populacji dzieci, można dość często spotkać uczniów, którzy miewają różnorakie problemy z przystosowaniem się do wymagań programowych. Są to dzieci, u których badania wskazują na istnienie dysharmonii rozwojowych i zaburzeń, przy prawidłowo rozwiniętych funkcjach intelektualnych. Tempo ich rozwoju jest niejednakowe, w różnych zakresach. Uczniowie, którzy mimo dobrego rozwoju umysłowego i nie uszkodzonych receptorów wzroku i słuchu, nie mogą nauczyć się czytać i pisać w czasie przewidzianym programem określani są jako dyslektyczni, czyli tacy u których występują specyficzne trudności w uczeniu się czytania i pisania.

Pisanie, wraz z czytaniem, należy do najbardziej podstawowych umiejętności szkolnych, które musi opanować każdy uczeń. Proces kształtowania się umiejętności pisania trwa przez cały okres nauki szkolnej, gdyż jest to umiejętność złożona.

Ważnym jej aspektem jest poprawność ortograficzna. Wymagania szkolne, dotyczące stopnia opanowania ortografii są wysokie, a trudności w uczeniu się ortografii mogą nawet przesądzić o karierze szkolnej ucznia.

W związku z tym dzieci dyslektyczne napotykają na ciągłe niepowodzenia szkolne. Występują tu wyraźne rozbieżności między wymaganiami dydaktycznymi i wychowawczymi a postępowaniem uczniów oraz uzyskiwanymi przez nich wynikami nauczania. Dzieci te wykazują brak zainteresowania nauką i niechęć do niej, stają się nerwowe. Zazwyczaj jest to już reakcją na sytuację trudną, czyli taką, w której istnieje rozbieżność między zadaniami i wymaganiami otoczenia a subiektywnymi możliwościami dziecka; a także reakcją na nieprawidłową postawę otoczenia: wywieranie presji, stawianie wygórowanych wymagań, brak akceptacji, nieprawidłowa ocena dziecka. Szkoła jest miejscem, w którym przeważająca większość czynności ujęta jest w ramy procesów nauczania i uczenia się, potraktowanych jako szkolne standardy. Tymczasem charakterystyczna dla dzieci dyslektycznych jest potrzeba indywidualnego stylu uczenia się, niezgodnego ze standardem wymaganym przez szkołę.

Do tej pory w systemie szkolnym główny nacisk położony był na skrupulatną inwentaryzację braków ucznia dyslektycznego i znalezienie efektywnych metod przestawienia go jako wadliwie funkcjonującej jednostki na style i strategie uczenia się właściwe, czyli odpowiednie z punktu widzenia istniejących stylów i technik nauczania.

Tymczasem powinno się raczej dostosować style i metody nauczania do indywidualnych potrzeb dzieci, gdyż tylko wówczas ich praca może być skuteczna i mogą oni w pełni wykorzystać swoje możliwości.

W mojej pracy opiszę trudności, do jakich należy dysleksja i dysortografia. Postaram się przybliżyć sytuację starszych uczniów, których te trudności dotykają. Ukażę ich problemy dotyczące nauki, ale także związane z trudnym okresem rozwojowym, w którym się znajdują. Spróbuję także scharakteryzować na czym polegają indywidualne dla nich sposoby uczenia się i ukazać różnice pomiędzy nimi, a metodami stosowanymi w szkole. Na koniec opiszę program alternatywny dla tradycyjnych metod nauczania ortografii trening ortograficzny Ireny Sosin.