Finansowanie szkolnictwa wyższego w Polsce

Rozdział I. Zasady organizacji placówki oświatowej jako części sektora finansów publicznych 1
1. Reforma oświaty w Polsce 1
2. Zasady dysponowania środkami publicznymi 6
2.1. Finansowanie szkół wyższych 10
3. Stan szkolnictwa wyższego w Polsce 16

Transformacja, definiowana jako przeistoczenie jest, obok rewolucji oraz reformy, jedną z postaci zmiany społecznej. Była istotnym wydarzeniem nie tylko dla państwa i społeczeństwa polskiego ale także dla całej Europy Środkowej oraz Wschodniej. Ten czas przemian to okres szybkich i gruntownych zmian systemu społeczno-politycznego i ekonomicznego kraju.[1]

Przekształceniu uległo państwo realnego socjalizmu (“realnego”, tzn. oddalonego od ideału), despotycznej władzy ograniczającej dostęp do pełnej partycypacji w życiu kulturalnym Europy, centralnie sterowanej i niewydolnej gospodarki do państwa demokratycznego i społeczeństwa obywatelskiego, otwartego na kontakty z zagranicą we wszystkich sferach życia społeczno-kulturalnego, rozwijanej samorządności lokalnej i gospodarki wolnorynkowej.[2]

W Polsce pracą naukową para się prawie 75 tysięcy osób. Nadzór nad jednostkami organizacyjnymi zajmującymi się badaniami naukowymi sprawuje wiele ministerstw, jednak zasadniczo organizacja i finansowanie badań należą do zadań Komitetu Badań Naukowych.

[1] J. Olędzki, Spory o model szkolnictwa wyższego w Polsce. Materiały Konferencji „Nauka i szkolnictwo wyższe – jaka przyszłość?”, Warszawa, 22 czerwca 2006 r., Warszawa 2007, s. 34.

[2] L. Balcerowicz „Związki między transformacją gospodarczą a polityczną”, „Sprawy międzynarodowe” nr 3-4/1996, s. 3